prof. nadzw.
Dziedzina Sztuk Teatralnych

Od 35 lat jestem aktorką Teatru Polskiego we Wrocławiu i tam też wydarzyły się dla mnie najciekawsze spotkania twórcze, do których zaliczam współpracę m.in. z Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim, Tadeuszem Mincem, Rudolfem Zioło, Agnieszką Glińską, Remigiuszem Brzykiem,  Janem Szurmiejem czy Moniką Strzępką.

Właśnie  spektakl  w  reżyserii Moniki Strzępki  oraz ważną dla mnie rolę  Pani Prezydent w Tęczowej Trybunie 2012 wg tekstu Pawła Demirskiego  wykorzystałam jako podstawę pracy habilitacyjnej.

Z naszą uczelnią związana jestem od zawsze – najpierw jako studentka Wydziału Aktorskiego, a od 1997 roku jako jej pedagog. Początkowo byłam asystentką prof. K. Dubiel-Hrydzewicz, następnie adiunktem (doktorat w 1997r.) a obecnie jestem profesorem uczelni (dr hab. od 2014r.)
Prowadzę zajęcia z przedmiotu Wiersz.
W teatrze interesuje mnie bowiem najbardziej sceniczny efekt pracy z wierszem; jak z nim postępować, żeby wyjść poza schematyczne interpretacje; jak je zindywidualizować, jak wciąż na nowo podążać za logiką  klasycznych tekstów, ich złożonych sensów – by  uruchamiać współczesną wrażliwość i opowiadać nimi dzisiejszy świat w nowoczesnym, XXI-wiecznym teatrze.

Mój dorobek naukowy związany jest więc bezpośrednio z kierunkiem prowadzonych przez mnie zajęć na Uczelni a dotyczy badań nad współczesnymi realizacjami tekstów klasycznych.
Ostatnie projekty i publikacje to:
1. Sztuka jako funkcja organiczna. O Weselu Moniki Strzępki
2. Klasyka w teatrze. Dziady Michała Zadary
3. Dziady – gigantyczny fenomen teatralny
4. Maraton Dziadów – fenomen teatralny
5. Przeciw interpretacji – czyli jak postępować z wierszem
6. „Dziady” nie są o tym, o czym myślimy, że są – czyli o co toczy się walka”? Konfrontacja praktyki reżyserskiej Michała Zadary z teoretyczną jego wykładnią w pracy: Architektura chaosu: Dziady Adama Mickiewicza w całości.

Fot. nr 1 Grzegorz Gołębiewski